Fantasia Knight

บทนำ

เร็วเข้า...มาตา รีบข้ามอุโมงค์ไปและนำทารกน้อยนี้ไปไว้ในที่ปลอดภัย พลังของข้าจะอยู่อีกไม่นาน ข้าขอให้เจ้ารีบไปเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า  หน้าคร่ำเคร่งของชายชราที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ มือทั้งคู่ของเขากำลังปล่อยพลังบางอย่างไปอย่างอ่างน้ำวนเบื้องหน้า ก่อให้เกิดกลุ่มควันซึ่งทอดลึกเป็นอุโมงค์ไกล

ท่านพ่อ...ข้าจะทิ้งท่านไว้ได้อย่างไร อีกไม่ช้า ทหารของสตาร์จะตามมาแล้ว...เราต้องไปด้วยกันรอดปลอดภัยกันทั้ง3 คน หญิงสาวที่กำลังอุ้มเด็กทารกอยู่ หล่อนได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญและคุณเข่าอยู่หน้าบิดา

เจ้ายังไม่ไม่เข้าใจอีกหรือ...มาตา ว่าสิ่งที่เจ้าอุ้มอยู่นั้นเป็นสิ่งสำคัญต่อดินแดนของเรามากขนาดไหน จะมาปล่อยให้เด็กน้อยต้องตายที่นี่ไม่ได้ นี่คือความโชคดีของเจ้าที่จะต้องดูแลเด็กน้อยที่เป็นโชคชะตานี้

หญิงสาวได้แต่สะอื้นซ้ำ เมื่อได้ยินความปรารถนาจากพ่อ หล่อนรู้ว่าเมื่อก้าวข้ามหมอกขาวนี้หล่อนจะไม่ได้กลับมาพบผู้เป็นพ่ออีกนานแสนนาน แต่เมื่อโชคชะตากำหนดให้ตระกูลหล่อนเป็นผู้กุมความสำคัญ จนกระทั่งเป็นมาตาเองที่ต้องดูแลสิ่งนั้น เธอจึงต้องทำหน้าที่สำคัญนี้ต่อไป

ท่านพ่อ...ข้าจะกลับมาเพื่อพบท่านอีกครั้ง ข้าสัญญา

ผู้เป็นบิดายิ้มอ่อนโยนและกล่าวกับบุตรสาวเป็นประโยคสุดท้ายว่า

ฝากดูแล...ท่าน...โรซาน่า...ด้วย... ฮึก... หลังสิ้นประโยคมาตาพบว่าผู้เป็นบิดาถูกขวานขนาดใหญ่จามที่หลังอย่างไม่รู้ตัว มาตาได้แต่กรีดร้องและวิ่งผ่านอุโมงค์ไปด้วยความกลัวและตกใจ เสี้ยววินาทีแห่งความตายนั้นน่ากลัว แต่แผ่นดินเบื้องหน้านั้นยิ่งน่ากลัว หล่อนเพิ่งอายุ 15 และไม่เคยห่างไกลจากดินแดนนี้เกินข้ามเขา ตอนนี้หล่อนไม่รู้กำลังวิ่งไปที่แห่งใด ปลายทางอุโมงค์นั้นดูเหมือนไม่สิ้นสุด ทารกในอ้อมอกก็ยังหลับเหมือนไม่รู้เรื่องราวใดๆๆ แต่แล้วพลันปรากฏแสงจ้า หล่อนสุดสุดล้มลงเพราะรากไม้ ความสว่างกลับมาและหมอกขาวจางหายไป มาตาพบว่าเธออยู่ท่านกลางป่ากว้างที่ไม่คุ้นเคย เสียงนกร้อง ที่นี่...ที่ไหน นี่คือความคิด แรก และความคิดต่อมาคือ ตอนนี้เธอและเด็กน้อยปลอดภัยแล้ว เพราะเสียงกองทหารตื้อตึงเมื่อสักครู่หายไป มาตาแบข้างที่ไม่ได้อุ้มทารกขึ้น หล่อนรวบรวมพลังเพื่อเรียกพลังซ่อนเร้นขึ้นมา แต่ไม่เป็นผล พลังสีทองนั้นขึ้นมาพริบตาเดียว แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว หล่อนจึงแทบจะได้คำตอบในทันทีว่า ดินแดนใหม่นี้ไม่มีพลังเวทเป็นแรงขับเคลื่อนเช่นสถานที่ที่เธอจากมา บิดาส่งเธอมาที่นี่เพราะรู้ว่า กองทัพสตาร์จะไม่สามารถตามหาทั้ง2 เจอในดินแดนที่ไร้ซึ่งเวทศาสตร์นี้

แกร๊ง...แกร๊ง

เสียงระฆังนี่นา...ดังมาจากทางนี้ มาตารำพึงกับตัวเองเบาๆ เธอวิ่งไปตามเสียงนั้นไปด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอด เบื้องหน้านั้นเป็นหอคอยของโบสถ์ และชุมชนที่ดูแปลกประหลาด เสื้อผ้าแปลกๆๆที่เธอไม่เคยพบเห็น เครื่องจักรประหลาดที่วิ่งตามท้องถนน หน้าตาของผู้หญิงถูกแต่งแต้มด้วยสีสัน

ที่นี่...มันที่ไหนกัน...รูปร่างอาคารประหลาดทรงแท่งสี่เหลี่ยม และผู้คนที่แต่งตัวประหลาดนี้ นี่เราอยู่นะที่แห่งใดกันเล่า ท่านพ่อ...